Zihnimi Susturamıyorum: Kaygı Anlarında İç Diyalog

 Zihnim bazen hiç susmuyor. En çok da sessizliğe ihtiyacım olduğunda, içimdeki sesler daha da yükseliyor. “Ya olmazsa?”, “Ya yine olursa?” diye başlayıp beni köşeye sıkıştıran cümlelerle baş başa kalıyorum. Herkes dışarıdan sakin görünüyor olabilir ama içimde kopan fırtınayı sadece ben biliyorum. Bu yazıda, kaygı geldiğinde zihnimde dönen o iç diyaloğu, nasıl fark ettiğimi ve zamanla onunla nasıl baş etmeyi öğrendiğimi anlatmak istiyorum.

Zihnimde Duran Cümleler Hiç Susmuyor

“Yine oluyor…”, “Nefes alamıyorum…”, “Kontrolü kaybedeceğim…”

Bu cümleler kaygı anında zihnime hücum eden ilk misafirler. Öyle tanıdıklar ki artık onları ezbere biliyorum. Ama bu tanışıklık bir rahatlık getirmiyor. Aksine, beni her seferinde başka bir panik duygusunun içine sürüklüyor.

En çok da “ya yine olursa?” cümlesi yoruyordu beni. Daha olmadan olmuş gibi hissettiriyordu. Ve bu, beni geçmişle gelecek arasında sıkışmış, şu anın dışına itilmiş gibi hissettiriyordu.

Kendimle Nasıl Konuştuğumu Fark Ettim

Bir noktada şunu fark ettim: Zihnimdeki o ses sadece korkularımı değil, kendime dair yargılarımı da taşıyor. “Yeterince güçlü değilsin”, “Sen hep böylesin”, “Yine beceremedin”…

Bu sesin bana ait olduğunu ama aynı zamanda bana zarar verdiğini kabul etmek zaman aldı.

Bir gün bir psikologun şu cümlesi beni durdurdu:

“O iç sesin, senin çocuğun olsaydı, ona da öyle mi konuşurdun?”

İşte o gün ilk kez kendime şöyle dedim: “Yoruldun… ve bu çok insanca.”

Kendime karşı daha yumuşak, daha şefkatli olmaya başladım. İç sesimle savaşmak yerine onunla ilişki kurmayı denedim.

O Ses Hâlâ Orada Ama Artık Yalnız Değil

Zihnim hâlâ konuşuyor. Bazen çok sessiz, bazen de yine yüksek sesle. Ama artık o ses geldiğinde kaçmıyorum. Kaçmak yerine, kalmayı deniyorum.

Elimi kalbime koyup sadece “şu an buradasın” diyorum.

Artık kendime savaş açmak yerine, kendi içimdeki sesi anlamayı seçiyorum. Yazmak, derin nefes almak, bazen dua etmek, bazen sadece susup oturmak…

Bunlar o sesle baş etmeme yardımcı oluyor.

Son Söz

Eğer senin de zihninde susmayan cümleler varsa, bil ki yalnız değilsin.

O ses senin düşmanın değil, bazen sadece çok korkmuş bir çocuk gibi konuşuyor olabilir.

Onu bastırmaya çalışmak yerine, dinlemeyi ve sakinleşmeyi birlikte öğreniyoruz.

Her şeyden önce kendine şunu hatırlat:

👉 Zihnin çok konuşuyor olabilir, ama sen yalnız değilsin.