Anksiyetede İyileşmek Bir Yolculuk – Sen Yoldasın

 Bazen sadece nefes alıyor olmak bile bir mücadele gibi gelebilir.

Geceleri sessizlik büyür, kalbinin çarpıntısı sana bile fazla gelir.

İşte bu yazıda, kendi iyileşme sürecimin içinden geçerken hissettiklerimi paylaşıyorum.

Eğer sen de zaman zaman “geçmeyecek” diyorsan bil ki yalnız değilsin.

Çünkü iyileşmek bir yolculuk — ve sen yoldasın.

Bazen iyileşmek kelimesi bile ağır gelir insana.

Çünkü iyileşmenin içinde umut vardır ama o an insan sadece ağırlık hisseder.

Kalbin deli gibi çarpar, ellerin titrer, gözlerin dolu doludur ama dökülmez.

Kimseyle konuşmak istemezsin ama biri “Nasılsın?” dese, gözyaşların hazır bekliyordur.

Ben de oradaydım.

Gece olur, sessizlikte düşünceler sesini yükseltir.

Kendini sorgularsın.

“Ben neden böyleyim?”,

“Normal insanlar gibi olamayacak mıyım?”,

“Geçmeyecek mi bu?”

Ve sonra bir sabah… yine kalbin sıkışır, ama bu defa bir cümle aklında yankılanır:

“İyileşmek bir yolculuk. Ve ben yoldayım.”

Bunu fark ettiğimde anladım…

Bir günde olmuyor, tek bir çözümle geçmiyor.

Ama her adım — her nefes — her kendine dönüp “buradayım” deyişin… seni biraz daha ileri taşıyor.

Belki hâlâ başın dönüyor,

belki hâlâ korkular geliyor,

belki hâlâ yalnızsın…

Ama artık bildiğin bir şey var:

Bu bir yolculuk. Ve sen yoldasın.

Yavaş yavaş…

Kırılmadan ama derinleşerek,

Kaybolmadan ama farklı yönlerden geçerek,

Yürüyorsun.

Ve bu yürüyüşün adı iyileşmek.

Bugün kendine sadece bunu söyle:

“Ben yolumdayım.”

Yeter.