Bugün geçmişten değil, tam olarak şu andan yazmak istiyorum.
Çünkü şu an bedenim bana bir şeyler söylüyor.
Başım bulanık.
Sanki birazdan bayılacakmışım gibi bir hissiyatla dolaşıyorum.
Yaklaşık 6 saattir bu durumun içindeyim.
Ve ilginç olan şu ki:
Bunu daha önce de yaşadım.
Defalarca…
Ama her seferinde sanki ilk defa oluyormuş gibi geliyor.
Her defasında zihnim yeni bir korkuya kapılıyor.
Sanki “bu sefer farklı” diyormuş gibi.
Ama artık biliyorum.
Ona savaş açmam gerekmiyor.
Aslında yapmam gereken şey onu dinlemek.
Şimdi gözlerimi kapatıyorum.
Derin bir nefes alıyorum.
Ve içimdeki bu bulanıklığa, bu korkuya “ne anlatmak istiyorsun?” diye soruyorum.
Kısa bir süre sonra yeniden buraya döneceğim ve bana ne söylediğini yazacağım.
Gözlerimi kapadım.
Ellerimi kalbimin üstüne koydum.
Sonra içimden usulca saymaya başladım:
“Nefes al… 1, 2, 3, 4.
Nefes ver… 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8.”
Bunu dokuz, on kez tekrar ettim.
O sırada kendi kendime fısıldadım:
“Seninleyim…
Yanındayım…
Korkma…
Şu an seninle ilgilenme saatim.
Seni dinliyorum.”
Dakikalarca kalbimle konuştum.
“Seni seviyorum.
Korkacak hiçbir şey yok.
Ben buradayım.”
Sonra kendime sarıldım.
Yani fiziksel olarak.
Kendime şöyle dedim:
“Kimsen yoksa… ben varım.”
Başka şeyler de söyledim. Belki bir gün uzun uzun anlatırım.
Ama şimdilik sadece şunu bilmek istiyorum:
Gerçekten sakinleştim.
Ve merak ediyorum…
Acaba bedenim bana şunu mu söylüyordu:
“Beni Bazen panik değil bu…
Bazen sadece bedenin küçük bir çocuğun ilgiyi beklediği gibi fısıldaması.
Ve sen o sesi duyunca, dünya biraz yavaşlıyor.
Kalp biraz rahatlıyor.
Ve “şu an” belki ilk kez gerçekten yaşanıyor.
bırakma.
Her şeyi bırak… ama benimle ilgilen.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder