Unutkanlıkla Başlayan Farkındalık: Anksiyetemi Anlamak

-

 




Hayatımın büyük bir bölümünde içimde bir fırtına taşıyordum. Anksiyete, ne zaman ne yapacağımı bilen bir kontrol manyağına dönüşmeme neden olmuştu. Her şeyi kontrol etmeye çalıştıkça, aslında daha çok kaygı üretiyordum. Günlük planlar, “ya olursa” senaryoları, en kötü ihtimallere karşı hazırlıklar… Hepsi beni tüketiyordu.


Bir gün, yorgunluktan pes ettiğimde anladım: Kontrol etmeye çalıştığım şey aslında kendim değildim, belirsizlikti. Ama belirsizlik, doğası gereği kontrol edilemezdi. İşte o zaman çözülmeye başladım. Direnmeyi bıraktığımda, hafiflemeye başladım.

Anksiyetenin Kontrolü Ele Aldığı Günler



Uzun süre boyunca sabahları boğazımda bir düğümle uyandım. Kalbim sebepsizce çarparken, kafamın içinde binlerce senaryo dönüp duruyordu. Hemen hemen her şeyin kontrolümde olması gerektiğine inandım:

• Yarın ne giyeceğim

• Kiminle ne konuşacağım

• Hangi durumda nasıl hissedeceğim

• Hatta… kötü bir şey olursa ona karşı nasıl hazır olacağım


Ama anksiyete, kontrol etmeye çalıştıkça içime daha da kök saldı. En küçük aksilikte tüm düzenim yıkılıyor, kendimi başarısız hissediyordum. Oysa tek yapmaya çalıştığım şey, hayatın akışına bir parmak koymaktı.


İşte bir gün, dışarı çıkmadan önce defalarca kontrol ettiğim anahtarlarımı yine unuttuğumda… ağlamadım. Sadece durup şöyle düşündüm:


“Bu kadar uğraşıyorum ama yine de kontrol edemiyorum. Belki de mesele zaten bu.”


Kontrol Etmeyi Bıraktığımda Nefes Aldım



O gün, anahtarları unuttuğum gün, ilk kez kendime kızmadım. Belki de ilk kez “hata yapmam normal” dedim. Bu küçük farkındalık, zihnimde koca bir kapı araladı. Kontrol etmeye çalıştıkça sıkıştığımı, hayatı akışına bıraktıkça hafiflediğimi fark ettim.


Anksiyete hâlâ hayatımda, ama artık onunla savaşmıyorum. Onu tanıyorum, varlığını kabul ediyorum ama kararları ona bırakmıyorum. Her gün kendime hatırlatıyorum:


“Kusursuz olmak zorunda değilsin. Nefes al, bu da geçer.”





💬 Seninle de paylaşmak istiyorum…



Eğer sen de benim gibi anksiyetenin içinde kaybolduysan bil ki yalnız değilsin. Bu yazıyı okuduysan, bir yerlerde seninle aynı duyguları taşıyan biri olduğunu unutma. Kendine yumuşak davran. Kontrol etmen gerekmiyor. Sadece… var olman yeterli.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir kaygı hali

-
Resim
Bu yazıları yazarken amacım, tek olmadığınızı bilmeniz. Sizi anlayamayan insanların yanında, sizinle aynı şeyleri yaşayan başka insanların da olduğunu fark etmeniz. Parmağınıza küçücük bir iğne battığında bile, o acının sizi nerelere götürdüğünü biliyorum. Yüksek bir ses duyduğunuzda kulaklarınızın nasıl tıkandığını… Nefes almak isterken alamamayı, kalbinizin nasıl sıkıştığını… O kaygı geldiğinde, gözlerinizdeki korkuyu… Anksiyete seviyenizi bilmiyorum ama benim kaygılarım uç noktalarda olmasa bile uçlara çok yakındı. Eğer yazdıklarımı okurken sıkılıyorsanız, “çözüme gel” diyebilirsiniz. Ama ben yaşadıklarımı anlatıyorum çünkü biliyorum ki, siz de “Acaba benimki kaygı bozukluğu mu, yoksa fiziksel bir hastalık mı?” diye soruyorsunuz. Ve bu ayırımı yapmak kolay değil. Kaygı bozukluğuna panik atak eşlik edebilir. Kriz geldiğinde ne yapacağınızı bilemezsiniz. Vücudunuz kasılır, sonra titremeye başlar. Bazen bir kişi, bazen bir grup insan, bazen de çok sevdiğiniz bir sahil bile sizi daralta...
Devamı

Anksiyetede İyileşmek Bir Yolculuk – Sen Yoldasın

-
Resim
  Bazen sadece nefes alıyor olmak bile bir mücadele gibi gelebilir. Geceleri sessizlik büyür, kalbinin çarpıntısı sana bile fazla gelir. İşte bu yazıda, kendi iyileşme sürecimin içinden geçerken hissettiklerimi paylaşıyorum. Eğer sen de zaman zaman “geçmeyecek” diyorsan bil ki yalnız değilsin. Çünkü iyileşmek bir yolculuk — ve sen yoldasın. Bazen iyileşmek kelimesi bile ağır gelir insana. Çünkü iyileşmenin içinde umut vardır ama o an insan sadece ağırlık hisseder. Kalbin deli gibi çarpar, ellerin titrer, gözlerin dolu doludur ama dökülmez. Kimseyle konuşmak istemezsin ama biri “Nasılsın?” dese, gözyaşların hazır bekliyordur. Ben de oradaydım. Gece olur, sessizlikte düşünceler sesini yükseltir. Kendini sorgularsın. “Ben neden böyleyim?”, “Normal insanlar gibi olamayacak mıyım?”, “Geçmeyecek mi bu?” Ve sonra bir sabah… yine kalbin sıkışır, ama bu defa bir cümle aklında yankılanır: “İyileşmek bir yolculuk. Ve ben yoldayım.” Bunu fark ettiğimde anladım… Bir günde ol...
Devamı

Anksiyete ile İlk Tanışmam – Sessizce Başlayan Bir Şeydi

-
Resim
Bugün… İçimde taşıdığım bir duyguyu ilk kez kelimelere dökmeye çalışıyorum. Belki de sadece kendim için yazıyorum. Belki de benim gibi hisseden birileri için… Anksiyetenin adını öğrenmeden önce onu çoktan tanımıştım aslında. Ama o zamana kadar, sadece biraz “garip hissetmek” sanıyordum. Her şey normal görünüyordu dışarıdan. Hatta çoğu zaman gülüyordum, konuşuyordum, işimi gücümü yapıyordum. Ama içimde bir yerde, hep tetikte bir şey vardı. Zihnim durmuyordu. Bazen hiçbir şey yokken bile, içim birden daralıyordu. En çok da akşamları… Akşam olunca, sanki gün ışığıyla birlikte cesaretim de çekiliyordu içimden. Ortalık sessizleştiğinde içimdeki sesler daha çok konuşmaya başlıyordu. O sıkışma hissi tam o zamanlarda başlıyordu. Derin bir nefes bile almak zor geliyordu bazen. Bir süre tutuyordum kendimi. “Geçer şimdi” diyordum. Ama geçmiyordu. Gözlerimden yaşlar akmaya başlıyordu, sonra bütün vücudum titriyordu. Bildiğin gibi değil, ellerim, kollarım, bacaklarım sanki başka ...
Devamı