Anksiyetemi Artıran Durumlar – Ve Bunlarla Nasıl Başa Çıkıyorum

-




 Anksiyeteyle uzun zamandır iç içeyim. Bazen bir gölge gibi sessizce peşimde, bazen fırtına gibi üzerimde… Zamanla fark ettim ki bazı durumlar beni daha fazla tetikliyor. Bu yazıyı, hem kendime hem sana bir hatırlatma olsun diye yazıyorum: “Bunları fark edince, baş etmek daha kolay oluyor.”



🕰️ 

Belirsizlik



Ne olacağını bilmemek… En çok bu beni tetikliyor. Bir karar beklerken, sonuçlar belirsizken, zihnim hemen “ya şöyle olursa” oyununa başlıyor.


👉 Ne yapıyorum?

Belirsizliği kabullenmeyi öğrenmeye çalışıyorum. “Kontrol edemediklerim var ve bu normal” cümlesini sık sık kendime hatırlatıyorum.





🗣️ 

Eleştiri ve Beklentiler



Biri beni eleştirdiğinde ya da birinin benden yüksek beklentileri olduğunu hissettiğimde, içimdeki “yetersizlik” duygusu devreye giriyor.


👉 Ne yapıyorum?

Kendime dönüyorum: “Elimden gelenin en iyisini yapıyorum.”

Ve kendimi başkalarının onayına değil, kendi içsel değerime göre değerlendirmeye çalışıyorum.





🛑 

Kalabalık Ortamlar



Kalabalık bir yere girmem gerektiğinde, özellikle tanımadığım insanlarla doluysa, bedenim geriliyor. Sanki gözler üzerimdeymiş gibi bir his.


👉 Ne yapıyorum?

Gideceğim yeri önceden hayal ediyorum, gerekirse kısa molalar veriyorum. Ve “rahat hissetmek için kendime izin veriyorum.”





📱 

Sürekli Bildirimler ve Sosyal Medya



Kendimi başkalarıyla karşılaştırdığımda ya da kötü haberlerle dolu içeriklere maruz kaldığımda, zihnim hemen o olumsuz döngüye giriyor.


👉 Ne yapıyorum?

Sosyal medya kullanımımı sınırlandırıyorum. Sabah uyandığımda ilk iş telefon değil, nefes oluyor.





🧘‍♀️ Kendime Not:



Her zaman güçlü olamam. Ama kendimi tanımak, hangi durumların beni zorladığını bilmek, aslında içsel gücümün de bir parçası.




Senin de anksiyeteni artıran durumlar neler?

Yorumlarda paylaşmak istersen, yalnız olmadığını hatırlatmak isterim.






Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir kaygı hali

-
Resim
Bu yazıları yazarken amacım, tek olmadığınızı bilmeniz. Sizi anlayamayan insanların yanında, sizinle aynı şeyleri yaşayan başka insanların da olduğunu fark etmeniz. Parmağınıza küçücük bir iğne battığında bile, o acının sizi nerelere götürdüğünü biliyorum. Yüksek bir ses duyduğunuzda kulaklarınızın nasıl tıkandığını… Nefes almak isterken alamamayı, kalbinizin nasıl sıkıştığını… O kaygı geldiğinde, gözlerinizdeki korkuyu… Anksiyete seviyenizi bilmiyorum ama benim kaygılarım uç noktalarda olmasa bile uçlara çok yakındı. Eğer yazdıklarımı okurken sıkılıyorsanız, “çözüme gel” diyebilirsiniz. Ama ben yaşadıklarımı anlatıyorum çünkü biliyorum ki, siz de “Acaba benimki kaygı bozukluğu mu, yoksa fiziksel bir hastalık mı?” diye soruyorsunuz. Ve bu ayırımı yapmak kolay değil. Kaygı bozukluğuna panik atak eşlik edebilir. Kriz geldiğinde ne yapacağınızı bilemezsiniz. Vücudunuz kasılır, sonra titremeye başlar. Bazen bir kişi, bazen bir grup insan, bazen de çok sevdiğiniz bir sahil bile sizi daralta...
Devamı

Anksiyetede İyileşmek Bir Yolculuk – Sen Yoldasın

-
Resim
  Bazen sadece nefes alıyor olmak bile bir mücadele gibi gelebilir. Geceleri sessizlik büyür, kalbinin çarpıntısı sana bile fazla gelir. İşte bu yazıda, kendi iyileşme sürecimin içinden geçerken hissettiklerimi paylaşıyorum. Eğer sen de zaman zaman “geçmeyecek” diyorsan bil ki yalnız değilsin. Çünkü iyileşmek bir yolculuk — ve sen yoldasın. Bazen iyileşmek kelimesi bile ağır gelir insana. Çünkü iyileşmenin içinde umut vardır ama o an insan sadece ağırlık hisseder. Kalbin deli gibi çarpar, ellerin titrer, gözlerin dolu doludur ama dökülmez. Kimseyle konuşmak istemezsin ama biri “Nasılsın?” dese, gözyaşların hazır bekliyordur. Ben de oradaydım. Gece olur, sessizlikte düşünceler sesini yükseltir. Kendini sorgularsın. “Ben neden böyleyim?”, “Normal insanlar gibi olamayacak mıyım?”, “Geçmeyecek mi bu?” Ve sonra bir sabah… yine kalbin sıkışır, ama bu defa bir cümle aklında yankılanır: “İyileşmek bir yolculuk. Ve ben yoldayım.” Bunu fark ettiğimde anladım… Bir günde ol...
Devamı

Anksiyete ile İlk Tanışmam – Sessizce Başlayan Bir Şeydi

-
Resim
Bugün… İçimde taşıdığım bir duyguyu ilk kez kelimelere dökmeye çalışıyorum. Belki de sadece kendim için yazıyorum. Belki de benim gibi hisseden birileri için… Anksiyetenin adını öğrenmeden önce onu çoktan tanımıştım aslında. Ama o zamana kadar, sadece biraz “garip hissetmek” sanıyordum. Her şey normal görünüyordu dışarıdan. Hatta çoğu zaman gülüyordum, konuşuyordum, işimi gücümü yapıyordum. Ama içimde bir yerde, hep tetikte bir şey vardı. Zihnim durmuyordu. Bazen hiçbir şey yokken bile, içim birden daralıyordu. En çok da akşamları… Akşam olunca, sanki gün ışığıyla birlikte cesaretim de çekiliyordu içimden. Ortalık sessizleştiğinde içimdeki sesler daha çok konuşmaya başlıyordu. O sıkışma hissi tam o zamanlarda başlıyordu. Derin bir nefes bile almak zor geliyordu bazen. Bir süre tutuyordum kendimi. “Geçer şimdi” diyordum. Ama geçmiyordu. Gözlerimden yaşlar akmaya başlıyordu, sonra bütün vücudum titriyordu. Bildiğin gibi değil, ellerim, kollarım, bacaklarım sanki başka ...
Devamı