Anksiyete ile Başa Çıkmanın İlk Adımı 2: Kabulle Güçlenmek

-

 


Anksiyete ile savaşmayı bırak. Onu anlamaya başla.



Kendini sürekli tetikte, yorgun, huzursuz ve açıklayamadığın bir baskı altında mı hissediyorsun? Anksiyete bazen bir çığlık gibi gelir, bazen de içten içe yankılanan sessiz bir fısıltıdır. Ve çoğumuz bu hisle savaşmaya çalışırız.


Ama belki de yapmamız gereken ilk şey, onunla savaşmayı bırakmaktır.





🌿 Direnmek Neyi Değiştirir?



Anksiyete geldiğinde onu itmeye, bastırmaya veya yok saymaya çalışmak aslında onun etkisini artırır. Direnmek, zihni daha da gergin bir hale getirir. Bir şeyi yok saydıkça o büyür, içten içe bizi ele geçirir.


Bu yüzden ilk adım: Direnme. Kabul et.


“Bugün anksiyetem var. Ve bu şu anki gerçeğim. Bu duygunun var olmasına izin veriyorum.”


Kabul etmek, pes etmek değil. Kabul etmek, kontrol etme zorunluluğunu bırakmak demektir.





🪷 Anksiyeteyi Tanımak



Her duygunun bize anlattığı bir şey vardır. Anksiyete de dahil. Belki yavaşlamaya ihtiyacımız olduğunu söylüyordur. Belki bir şeylerin bizim için yolunda gitmediğini… Onu bastırmak yerine dinlemeyi deneyebilir misin?


🔹 Nerede bedeninde hissediyorsun?

🔹 Ne zamanlar geliyor?

🔹 Ne istiyor olabilir?


Bu sorular, onunla bir bağ kurmanı sağlar.





🧘 Nefesle Gelen Kabul



Birkaç dakikalık yavaş, derin nefes bile zihnine “güvendesin” mesajını verir.


🫧 Basit bir nefes pratiği:

• Burnundan derin nefes al (4 saniye)

• Nefesini tut (4 saniye)

• Ağzından yavaşça ver (6 saniye)

• Günde birkaç kez tekrarla


Kendine karşı nazik ol. Zihnin seni korumaya çalışıyor ama belki de eski yöntemlerle… Anksiyete ile baş etmek bir süreçtir. İlk adım ise onunla kavga etmeyi bırakmak.


Kendine bugün şu soruyu sor:

“Bu duyguyu değiştirmeye çalışmadan sadece bir süreliğine oturabilir miyim onunla?”


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir kaygı hali

-
Resim
Bu yazıları yazarken amacım, tek olmadığınızı bilmeniz. Sizi anlayamayan insanların yanında, sizinle aynı şeyleri yaşayan başka insanların da olduğunu fark etmeniz. Parmağınıza küçücük bir iğne battığında bile, o acının sizi nerelere götürdüğünü biliyorum. Yüksek bir ses duyduğunuzda kulaklarınızın nasıl tıkandığını… Nefes almak isterken alamamayı, kalbinizin nasıl sıkıştığını… O kaygı geldiğinde, gözlerinizdeki korkuyu… Anksiyete seviyenizi bilmiyorum ama benim kaygılarım uç noktalarda olmasa bile uçlara çok yakındı. Eğer yazdıklarımı okurken sıkılıyorsanız, “çözüme gel” diyebilirsiniz. Ama ben yaşadıklarımı anlatıyorum çünkü biliyorum ki, siz de “Acaba benimki kaygı bozukluğu mu, yoksa fiziksel bir hastalık mı?” diye soruyorsunuz. Ve bu ayırımı yapmak kolay değil. Kaygı bozukluğuna panik atak eşlik edebilir. Kriz geldiğinde ne yapacağınızı bilemezsiniz. Vücudunuz kasılır, sonra titremeye başlar. Bazen bir kişi, bazen bir grup insan, bazen de çok sevdiğiniz bir sahil bile sizi daralta...
Devamı

Anksiyetede İyileşmek Bir Yolculuk – Sen Yoldasın

-
Resim
  Bazen sadece nefes alıyor olmak bile bir mücadele gibi gelebilir. Geceleri sessizlik büyür, kalbinin çarpıntısı sana bile fazla gelir. İşte bu yazıda, kendi iyileşme sürecimin içinden geçerken hissettiklerimi paylaşıyorum. Eğer sen de zaman zaman “geçmeyecek” diyorsan bil ki yalnız değilsin. Çünkü iyileşmek bir yolculuk — ve sen yoldasın. Bazen iyileşmek kelimesi bile ağır gelir insana. Çünkü iyileşmenin içinde umut vardır ama o an insan sadece ağırlık hisseder. Kalbin deli gibi çarpar, ellerin titrer, gözlerin dolu doludur ama dökülmez. Kimseyle konuşmak istemezsin ama biri “Nasılsın?” dese, gözyaşların hazır bekliyordur. Ben de oradaydım. Gece olur, sessizlikte düşünceler sesini yükseltir. Kendini sorgularsın. “Ben neden böyleyim?”, “Normal insanlar gibi olamayacak mıyım?”, “Geçmeyecek mi bu?” Ve sonra bir sabah… yine kalbin sıkışır, ama bu defa bir cümle aklında yankılanır: “İyileşmek bir yolculuk. Ve ben yoldayım.” Bunu fark ettiğimde anladım… Bir günde ol...
Devamı

Anksiyete ile İlk Tanışmam – Sessizce Başlayan Bir Şeydi

-
Resim
Bugün… İçimde taşıdığım bir duyguyu ilk kez kelimelere dökmeye çalışıyorum. Belki de sadece kendim için yazıyorum. Belki de benim gibi hisseden birileri için… Anksiyetenin adını öğrenmeden önce onu çoktan tanımıştım aslında. Ama o zamana kadar, sadece biraz “garip hissetmek” sanıyordum. Her şey normal görünüyordu dışarıdan. Hatta çoğu zaman gülüyordum, konuşuyordum, işimi gücümü yapıyordum. Ama içimde bir yerde, hep tetikte bir şey vardı. Zihnim durmuyordu. Bazen hiçbir şey yokken bile, içim birden daralıyordu. En çok da akşamları… Akşam olunca, sanki gün ışığıyla birlikte cesaretim de çekiliyordu içimden. Ortalık sessizleştiğinde içimdeki sesler daha çok konuşmaya başlıyordu. O sıkışma hissi tam o zamanlarda başlıyordu. Derin bir nefes bile almak zor geliyordu bazen. Bir süre tutuyordum kendimi. “Geçer şimdi” diyordum. Ama geçmiyordu. Gözlerimden yaşlar akmaya başlıyordu, sonra bütün vücudum titriyordu. Bildiğin gibi değil, ellerim, kollarım, bacaklarım sanki başka ...
Devamı