Anksiyete, benim ‘hayır’ diyemediğim yerde, bedenimin ‘sen yapamazsan ben yaptırırım’ demesidir.”

-



 Bastırdığın her duygu, bedeninde başka bir yolla kendini anlatmaya çalışır…


“Anksiyete, benim ‘hayır’ diyemediğim yerde, bedenimin ‘sen yapamazsan ben yaptırırım’ demesidir.”


Bu cümleyle başladı fark edişim.

Çünkü çoğu zaman “evet” derken içimden bir ses sessizce hayır diyordu. Ama ben duymuyordum.

Zihnim susuyordu, bedenim konuşuyordu.


Anksiyete çoğu zaman zihinsel bir durum olarak görülür ama aslında bedenin de dahil olduğu, çok katmanlı bir deneyimdir.

Bastırdığın duygular, görmezden geldiğin ihtiyaçlar, sürekli güçlü görünme çabası…

Hepsi birikir. Ve bir gün, “yapamazsan ben yaptırırım” dercesine bedenin tepki vermeye başlar.


🧠 

İç Sesin Sustukça, Bedenin Konuşur



– Karın ağrıları,

– Kalp çarpıntıları,

– Nefes darlığı,

– Uykusuzluk, yorgunluk…


Tüm bunlar sadece “fiziksel semptomlar” değildir.

Bazen de bastırılan duyguların dışavurumudur.

Zihnin “sus” dediği her şeye bedenin “konuş” deme biçimi.

✨ Şefkatli Farkındalık: Kendine Alan Açmak



Anksiyete ile başa çıkmanın ilk adımı, onunla savaşmak değil, onu duymaktır.

Kabul etmek, yargılamadan farkına varmaktır.

Belki de ilk kez kendine şöyle sormaktır:


👉 “Ben burada gerçekten ne hissediyorum?”

👉 “Buna neden hayır diyemedim?”

👉 “Şu an kendime nasıl iyi gelebilirim?”


Son Söz



Anksiyete bir rahatsızlık değil; iç dünyamızın bize gönderdiği bir uyarıdır.

“Dur, bak, hisset” diyen bir içsel sinyaldir.

Ve bazen o sinyalleri fark etmek, iyileşmenin ilk adımıdır.


Senin yaşadıkların da geçersiz değil.

Sen sadece sessizliğinde duyulmayı bekliyorsun.


Peki sen…

Bedeninin sana ne anlatmaya çalıştığını en son ne zaman gerçekten dinledin?



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir kaygı hali

-
Resim
Bu yazıları yazarken amacım, tek olmadığınızı bilmeniz. Sizi anlayamayan insanların yanında, sizinle aynı şeyleri yaşayan başka insanların da olduğunu fark etmeniz. Parmağınıza küçücük bir iğne battığında bile, o acının sizi nerelere götürdüğünü biliyorum. Yüksek bir ses duyduğunuzda kulaklarınızın nasıl tıkandığını… Nefes almak isterken alamamayı, kalbinizin nasıl sıkıştığını… O kaygı geldiğinde, gözlerinizdeki korkuyu… Anksiyete seviyenizi bilmiyorum ama benim kaygılarım uç noktalarda olmasa bile uçlara çok yakındı. Eğer yazdıklarımı okurken sıkılıyorsanız, “çözüme gel” diyebilirsiniz. Ama ben yaşadıklarımı anlatıyorum çünkü biliyorum ki, siz de “Acaba benimki kaygı bozukluğu mu, yoksa fiziksel bir hastalık mı?” diye soruyorsunuz. Ve bu ayırımı yapmak kolay değil. Kaygı bozukluğuna panik atak eşlik edebilir. Kriz geldiğinde ne yapacağınızı bilemezsiniz. Vücudunuz kasılır, sonra titremeye başlar. Bazen bir kişi, bazen bir grup insan, bazen de çok sevdiğiniz bir sahil bile sizi daralta...
Devamı

Anksiyetede İyileşmek Bir Yolculuk – Sen Yoldasın

-
Resim
  Bazen sadece nefes alıyor olmak bile bir mücadele gibi gelebilir. Geceleri sessizlik büyür, kalbinin çarpıntısı sana bile fazla gelir. İşte bu yazıda, kendi iyileşme sürecimin içinden geçerken hissettiklerimi paylaşıyorum. Eğer sen de zaman zaman “geçmeyecek” diyorsan bil ki yalnız değilsin. Çünkü iyileşmek bir yolculuk — ve sen yoldasın. Bazen iyileşmek kelimesi bile ağır gelir insana. Çünkü iyileşmenin içinde umut vardır ama o an insan sadece ağırlık hisseder. Kalbin deli gibi çarpar, ellerin titrer, gözlerin dolu doludur ama dökülmez. Kimseyle konuşmak istemezsin ama biri “Nasılsın?” dese, gözyaşların hazır bekliyordur. Ben de oradaydım. Gece olur, sessizlikte düşünceler sesini yükseltir. Kendini sorgularsın. “Ben neden böyleyim?”, “Normal insanlar gibi olamayacak mıyım?”, “Geçmeyecek mi bu?” Ve sonra bir sabah… yine kalbin sıkışır, ama bu defa bir cümle aklında yankılanır: “İyileşmek bir yolculuk. Ve ben yoldayım.” Bunu fark ettiğimde anladım… Bir günde ol...
Devamı

Anksiyete ile İlk Tanışmam – Sessizce Başlayan Bir Şeydi

-
Resim
Bugün… İçimde taşıdığım bir duyguyu ilk kez kelimelere dökmeye çalışıyorum. Belki de sadece kendim için yazıyorum. Belki de benim gibi hisseden birileri için… Anksiyetenin adını öğrenmeden önce onu çoktan tanımıştım aslında. Ama o zamana kadar, sadece biraz “garip hissetmek” sanıyordum. Her şey normal görünüyordu dışarıdan. Hatta çoğu zaman gülüyordum, konuşuyordum, işimi gücümü yapıyordum. Ama içimde bir yerde, hep tetikte bir şey vardı. Zihnim durmuyordu. Bazen hiçbir şey yokken bile, içim birden daralıyordu. En çok da akşamları… Akşam olunca, sanki gün ışığıyla birlikte cesaretim de çekiliyordu içimden. Ortalık sessizleştiğinde içimdeki sesler daha çok konuşmaya başlıyordu. O sıkışma hissi tam o zamanlarda başlıyordu. Derin bir nefes bile almak zor geliyordu bazen. Bir süre tutuyordum kendimi. “Geçer şimdi” diyordum. Ama geçmiyordu. Gözlerimden yaşlar akmaya başlıyordu, sonra bütün vücudum titriyordu. Bildiğin gibi değil, ellerim, kollarım, bacaklarım sanki başka ...
Devamı