Gece Olunca Her Şey Üstüme Kapanıyor Gibi

 Gündüz bile bir şey olacakmış gibi hissediyorum. Ama gece… gece bambaşka.

Sanki gün içinde zaten beklemediğim bir şey olacakmış gibi hep tetikteyim. Kalbim dikkat kesilmiş gibi, bir ses duysam irkiliyorum. Ama gün bitince, herkes uyurken, ışıklar kapanınca…

O zaman bir şey daha oluyor.

Gece üstüme kapanıyor gibi hissediyorum.

Göremediğim yerler var. O gölgeler, o sessizlik… içimdeki sıkışmayı daha da büyütüyor.

Dışarısı sessiz ama içim çok gürültülü.

Kendimi hayatın akışına bırakamıyorum.

Hep bir yerden tutunmam gerekiyormuş gibi.

Bomboş bir odadaysam, tek başımaysam…

Bir yere oturup derin nefes almam gerekirken, sanki boşluğa düşecekmişim gibi oluyor.

Bir yerlere tutunmazsam, düşerim.

Bir yerde tek kalırsam, yok olurum gibi.

Bazen sadece oturuyorum… hiçbir şey yapmıyorum.

Ama birdenbire kalbim deli gibi çarpmaya başlıyor.

Sanki içeriden biri alarm butonuna basmış gibi.

İki adım yürüsem, sanki saatlerce koşmuşum gibi hissediyorum.

Yorulmuyorum… bitiyorum gibi.

Kalbim bedenime sığmıyor, göğsüm dar geliyor o an.

Oturduğum yerde bile neden böyle olduğunu anlayamamak, beni daha da panikletiyor.

“Acaba hasta mıyım?”, “Kalbimde bir şey mi var?” diye düşündüğüm çok oldu.

Ama sonra fark ettim… bu, kaygının bana bedenim üzerinden bağırmasıydı.

Bir noktada şunu fark ettim:

Ben yalnız kalmaktan değil, tek başıma taşımaktan korkuyorum.

Her şeyi kendim tutmak zorundaymışım gibi…

O yüzden uyumak bile bazen bana teslimiyet gibi geliyor.

Ama ben o teslimiyeti hâlâ tam beceremiyorum.

Kontrol elimde değilse korkuyorum.

Ama kontrol elimdeyken de tükeniyorum.

Ne garip değil mi?

Hem güvenmek istiyorum, hem bırakmaktan korkuyorum.

Hem dinlenmek istiyorum, hem düşmekten korkuyorum.

Bazen kendime şöyle diyorum:

“Şu an bir şey olmuyor. Her şey sadece zihninde yaşanıyor.”

Ama o his…

O görünmeyen baskı…

Gerçekten çok tanıdık ve güçlü.

Yazmak, sanki elimdeki tek ip gibi.

Tutunacak bir yer.

Belki de bu yazı da bir yere tutunma çabası.

Ama biliyorum ki yalnız değilim.

Bu duyguyu yaşayan başkaları da var.

Belki de düşmek değil, bırakmak gerekiyordur bazen.

Belki de gece üstüme kapanmıyor… sadece içimi daha net duyuyorumdur.