Kaygılı hayat günlüğüm

  Gündüz bile bir şey olacakmış gibi hissediyorum. Ama gece… gece bambaşka. Sanki gün içinde zaten beklemediğim bir şey olacakmış gibi hep tetikteyim. Kalbim dikkat kesilmiş gibi, bir ses duysam irkiliyorum. Ama gün bitince, herkes uyurken, ışıklar kapanınca… O zaman bir şey daha oluyor. Gece üstüme kapanıyor gibi hissediyorum. Göremediğim yerler var. O gölgeler, o sessizlik… içimdeki sıkışmayı daha da büyütüyor. Dışarısı sessiz ama içim çok gürültülü. Kendimi hayatın akışına bırakamıyorum. Hep bir yerden tutunmam gerekiyormuş gibi. Bomboş bir odadaysam, tek başımaysam… Bir yere oturup derin nefes almam gerekirken, sanki boşluğa düşecekmişim gibi oluyor. Bir yerlere tutunmazsam, düşerim. Bir yerde tek kalırsam, yok olurum gibi. Bazen sadece oturuyorum… hiçbir şey yapmıyorum. Ama birdenbire kalbim deli gibi çarpmaya başlıyor. Sanki içeriden biri alarm butonuna basmış gibi. İki adım yürüsem, sanki saatlerce koşmuşum gibi hissediyorum. Yorulmuyorum… bitiyorum gib...

Bugün… İçimde taşıdığım bir duyguyu ilk kez kelimelere dökmeye çalışıyorum. Belki de sadece kendim için yazıyorum. Belki de benim gibi hisseden birileri için… Anksiyetenin adını öğrenmeden önce onu çoktan tanımıştım aslında. Ama o zamana kadar, sadece biraz “garip hissetmek” sanıyordum. Her şey normal görünüyordu dışarıdan. Hatta çoğu zaman gülüyordum, konuşuyordum, işimi gücümü yapıyordum. Ama içimde bir yerde, hep tetikte bir şey vardı. Zihnim durmuyordu. Bazen hiçbir şey yokken bile, içim birden daralıyordu. En çok da akşamları… Akşam olunca, sanki gün ışığıyla birlikte cesaretim de çekiliyordu içimden. Ortalık sessizleştiğinde içimdeki sesler daha çok konuşmaya başlıyordu. O sıkışma hissi tam o zamanlarda başlıyordu. Derin bir nefes bile almak zor geliyordu bazen. Bir süre tutuyordum kendimi. “Geçer şimdi” diyordum. Ama geçmiyordu. Gözlerimden yaşlar akmaya başlıyordu, sonra bütün vücudum titriyordu. Bildiğin gibi değil, ellerim, kollarım, bacaklarım sanki başka ...